Czasami danie komuś drugiej szansy jest jak danie mu drugiej kuli, bo nie trafił Cię za pierwszym razem.

Hej…

Jakoś nie mam humoru… Może to przez najlepszego przyjaciela? Może przez własne myśli? Tak, to na pewno obie opcje… Mimo to, jest mi bardzo miło, że pod ostatnim postem były aż 3 komentarze i już jakimś cudem 178 wyświetleń bloga! Wow! *.*

Wybaczcie, że dziś Was zasmucę i Wam pojęczę, ale potrzebuję chyba jakiegoś wsparcia… A „Poznaj mnie” dodam, spokojnie! ;)

Zacznijmy od piątku… Przed dodatkową matematyką (na godz. 8.00) rozmawiałam sobie z moim przyjacielem i jego dziewczyną (jestem cholernie szczęśliwa, że w końcu są razem! Tyle ile się nabłagałam, aby ten mój przyjaciel spytał się jej o chodzenie, że o matko!).  Wraz z… (zmyślam imiona). Wraz z Danielem i Niną (wiem, nie umiem wybrać ładnych imion! >.< ) śmialiśmy się do rozpuku, a następnie wraz  z Danielem zaczęłam oglądać MOTO Grand Prix Argentyny! Posprzeczaliśmy się w sprawie dwóch genialnych zawodników: Valentino Rossi vs. Marc Marquez. No akurat ten wyścig wygrał faworyt Daniela, jednakże Rossi to niezwykły motocyklista, a także mój faworyt. Marc ma lat 23, zaś Rossi 37 i on w tej branży siedzi już dobre 13 lat… Jak nie więcej. No i do końca piątku było dobrze (jeszcze ze sobą pisaliśmy do 23.00 lub 24.00). 

Marc Marquez

Valentino Rossi

 Sobota… O godz. 10.00 napisałam do Daniela właśnie o tym sklepie – Modeka – jednakże odpowiedzi nie otrzymałam, co mnie trochę zdziwiło. Zdarzało się to parokrotnie, ale po jakichś (góra) 5 godzinach mój przyjaciel mi odpowiadał. O godz. 18.27 wysłałam mu linka wraz ze śmiertelnym wypadkiem Marco Simoncelliego (https://www.youtube.com/watch?v=Gq1pen8jraU). Jedyną odpowiedzią na ten filmik było: CO TO? Napisałam mu co to i że to trwa 30 sekund, dlatego byłabym wdzięczna gdyby odpisał mi w ciągu 2-3 minut. No ale mu to nie wyszło i nie odpisał w ogóle.  Około 22.34 napisałam: „Jak Ci minął dzień? Chociaż po co pytam… I tak odpowiedzi nie dostanę…” I nie dostałam.

O godz. 01.05 wysłałam Danielowi życzenia urodzinowe. Podziękował za nie od niechcenia, a ja jako przyjaciółka, w dodatku skrzywdzona po ignorowaniu mnie, chciałam z nim trochę porozmawiać i potem wyjaśnić wcześniejsze zajście. Niestety nasza rozmowa urwała się po moim monologu.

Dziś – poniedziałek… Jako, że poczułam się zraniona (a przyznam się, że z ludźmi łatwo nie mam: 2 przyjaciół mnie oszukała i mnie zostawiła, zaś o trzecim na pewno kiedyś napiszę posta, bo dobrze by było, gdybyście wiedziały dziewczyny, co zrobić, gdy coś takiego Wam się przydarzy jak mi) nie miałam zamiaru  z nim rozmawiać… Nawet mu „CZEŚĆ” nie powiedziałam, wiem, że to niegrzecznie, ale co poradzę na to jak się czułam i się czuję?

Zdziwił się, że go ignorowałam, ale do obecnej chwili ma chyba mnie w dupie, bo nawet nie napisał żadnego chorego: O CO CI CHODZI?!

Nie no… Nie piszcie mi tylko, że sobie coś ubzdurałam, bo tak jest już kolejny raz… Teraz zamieszczę rozmowę z moją blogową BFF (jak coś to tylko to co ja uważam o Danielu, tu też zmieniam imię):

„Nie chciałam żyć, rozumiesz? Wiem, że to zabrzmiało tak, jakbym planowała sobie wtedy odebrać życie, ale nic z tych rzeczy. Chciałam po prostu żyć tak jakby mnie nie było, jakbym tak naprawdę nie istniała. I potem pojawił się on: Daniel - mój najlepszy przyjaciel. Ponoć niektórym osobom danie drugiej szansy, to tak jakbyś dawał mu jeszcze jeden pocisk do pistoletu, bo nie trafił za pierwszym razem. I to zawsze robię - daję mu szansę. Kolejną, kolejną i kolejną. I zawsze trafia mi w serce. On nawet nie wie o tym co robi. Potem magicznie naprawia rany, ale powstają mi blizny. A tych blizn mam już tak wiele, że nie zliczę... Ale to dzięki niemu odzyskałam chęć do życia. Nasza przyjaźń przechodzi cholernie trudne momenty, ale przeszliśmy najgorszą próbę. Przeszliśmy tamto to i przejdziemy resztę. To ON uświadomił mi, że niepotrzebnie ukrywam dobro i ukazuję fałszywą siebie. To ON wypowiedział mi w twarz, że JESTEM TRUDNĄ OSOBĄ. To ON powiedział mi, że jestem jego najlepszą przyjaciółką i dziękuje mi za to co zrobiłam, robię i zrobię. To dzięki temu chłopakowi chcę iść do szkoły, dzięki niemu chcę wrócić do domu.”

I jest to szczera prawda… Odkąd zaczęliśmy się przyjaźnić darzę go tak silną miłością, (ogarniacie, że chodzi o przyjacielską :D) że sama się zastanawiam jak ja to zrobiłam. Nawet do rodziny szczęścia nie mam, a tu taki zaszczyt, że przyjaźnię się z genialnym chłopakiem… Zaufałam mu po 2 miesiącach codziennych rozmów, a obiecałam sobie, że z nikim w bliskie kontakty nie wejdę, bo wiem jak to się skończy. I tak jak myślałam… Jest tak jak zakładałam. Dla Daniela jestem na każde skinienie: potrzebuje pomocy w nauce – okej, potrzebuje się wygadać – nie ma sprawy, a jemu JA jestem obojętna i rani mnie przy pierwszej lepszej okazji.

Tak jak powiedziała to Rose do Damona w TVD: Komu zależy ten umiera.

I tak, umieram… Codziennie w sercu jestem coraz zimniejsza, jestem już bardziej zimna niż lód, bardziej gorzka niż czarna kawa, staję się martwa…

„Smutek (+ ból) to najpowolniejsza forma umierania.”

Ale tak jak mówiłam: to ON daje mi siłę...

Papapa! :*
Pomóżcie mi... Co mam zrobić? Jak Wy to odbieracie? Co Wy byście zrobili na moim miejscu?